بانک اطلاعات یکپارچه و تخصصی از قوانین، مقررات، برنامه و بودجه، طرح های جامع، مزیت ها و فرصت های سرمایه گذاری و ... برای تسهیل و توسعه فعالیت ، سرمایه گذاری و کسب و کار در مناطق آزاد و ویژه اقتصادی
کره جنوبی، چین و هند و همچنین تجربه در ایران، مقایسه‌ای اجمالی میان اهداف، بستر شکل‌گیری، محتوای سیاست‌های انگیزشی و کمک این مناطق به توسعه صادرات در سه کشور یادشده و ایران انجام دهد. نتایج بررسی نشان می‌دهد کشورهای کره جنوبی و چین راهکار مناطق آزاد را در چارچوب راهبردهای کلی توسعه اقتصادی خود بکار گرفته‌اند و همین رمز موفقیت آن‌ها بوده است. درحالی‌که ایران هنگام تأسیس این مناطق از راهبرد توسعه مشخصی؛ به‌وی‍ژه توسعه صادرات، پیروی نمی‌کرد و به رغم در نظر گرفتن سیاست‌های انگیزشی مشابه کشورهای دیگر و حتی در مواردی بهتر از از آن‌ها، تاکنون نتوانسته از
کره جنوبی، چین، مالزی، تایلند، سـنگاپور و منطقـه اداری ویـژه هنـگ کنـگ)، سیستم‌های تشویق صادرات خود را تا حدود زیادی با مقررات سازمان تجارت جهانی (WTO ) هماهنـگ کرده و مشوق‌های مستقیم خود را به مشوق‌های غیرمستقیم تبدیل کردند. کشورهای فقیر و ممالک در حال توسعه‌ای که درآمد سرانه آن‌ها کمتر از 1000 دلار اسـت مجازنـد که همچنان به اجرای سیستم‌های تشویق صادرات خود ادامه دهند. اگر چه جمهوری اسلامی ایران به سبب عدم عضویت در سازمان جهـانی تجـارت الزامـی بـه انطبـاق سیستم های تشویق صادرات خود با موافقت نامه قرارداد یارانه ها و اقدامات مقابله به مثل (SCM) نـدارد اما
کره جنوبی و چین به ترتیب 72 درصد، 28 درصد و 19 درصد و در شاخص صادرات، کشورهای چین، مالزی، هند و امارات به ترتیب 75درصد، 49 درصد، 26 درصد و 30 درصد در اقتصاد کشور نقش‌آفرینی می‌کنند. در عملکرد مناطق آزاد کشور کاملاً مشهود است که این مناطق، فاصله زیادی با اهداف مورد نظر خود دارند و ادامه مسیر فوق نمی‌تواند نتایج مثبت مورد انتظار منطبق با اهداف را برای ایران ترسیم کند؛ اما قطعاً بدترین نتیجه‌گیری آن خواهد بود که حیطه عملکرد مناطق آزاد و امتیازات آن‌ها را محدود کنیم. همچنین ضروری است موانع موجود شناسایی و مرتفع