مقاله پژوهشی حاضر که به موانع و محدودیت‌های توسعه بندر چابهار به‌عنوان یک منطقه آزاد می‌پردازد، به‌قلم ملوک پرتوی و به همتِ ماهنامه مجله اقتصادی منتشر شده است.
با تصویب قانون مناطق آزاد کشور در اوایل دهه 70، بر نقش و اهمیت این نوع مناطق در توسعه اقتصادی کشور تأکید گردید. در این رابطه بندر چابهار به عنوان پل ارتباطی بین آسیا و اروپا و به‌دلیل برخورداری از ویژگیهای خاص نظیر موقعیت ممتاز جغرافیایی، وجود دو اسکله مهم بارگیری، بهره‌مندی از منابع غنی انرژی ارزان، نیروی کار فراوان، شبکه جاده‌ای سراسری، فرودگاه، سیستم‌های ارتباطی و الکترونیکی و مانند آن، به‌عنوان یک منطقه آزاد مورد توجه قرار گرفت.
در این راستا سه هدف اصلی مناطق آزاد شامل پایگاه انجام اصلاحات اقتصادی و تجاری، دسترسی به سرمایه و مناسبات آزاد با اقتصاد جهانی، ارتقاء سطح صادرات غیر نفتی کشور برای بندر چابهار تعریف شد. در حال حاضر نیز برخی سرمایه‌گذاری‌های زیربنایی در این منطقه به بهره‌برداری رسیده و جایگاه این بندر در توسعه اقتصادی کشور مشخص شده است ولی وجود مشکلات متعدد، دستیابی به اهداف اقتصادی آن منطقه را با چالش مواجه نموده است. این مشکلات را در قالب مسائل ساختاری مربوط به سیاست‌گذاری‌ها، قوانین و مقررات و مانند آن و همچنین مشکلات اجرایی در خصوص عملکرد مدیران اجرایی، تغییر پی‌درپی سیاست‌ها، ضعف استفاده از تکنولوژی پیشرفته و نظیر آن می‌توان در این منطقه مشاهده نمود.